Dziewica pocznie, bp. Donald J. Sanborn

 

Dziewica pocznie, bp. Donald J. Sanborn

29 listopada 2020

Tytuł oryginału: A Virgin Shall Conceive, by Most Rev. Donald J. Sanborn

Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=vE76IAJ5n-4

 

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego Amen.

Oto sam Pan da wam znak: oto dziewica pocznie i porodzi syna, a imię jego będzie Emanuel.

Fragment, który właśnie zacytowałem, jest prawdopodobnie najsłynniejszym i najbardziej znanym ze wszystkich proroctw o naszym błogosławionym Panu w Starym Testamencie i dzisiaj chciałbym wam to wyjaśnić.

Często słyszycie to proroctwo w okresie adwentu. Pochodzi od proroka Izajasza, który żył od około 750 do 700 p. n.e. Był prorokiem królestwa Judy, które obejmuje południową część Palestyny, ze stolicą w Jerozolimie. Juda jako królestwo zostało oddzielone od północnych plemion z powodu schizmy Efraima. Dziesięć północnych plemion oddzieliło się od 2 południowych plemion, razem to 12 plemion Izraela. 10 północnych plemion utworzyło własny naród, a 2 południowe plemiona utworzyły swoje narody, a Jerozolima była stolicą Judy. To jest bardzo ważne, ponieważ Juda był pierworodnym Jakubem i dlatego ród Dawida przechodzi  przez Judę.

Chociaż jest to małe królestwo, bardzo mały kawałek ziemi, niemniej jednak było ono bardzo, bardzo ważne, ponieważ dom Dawida kontrolował Jerozolimę, a wraz z nią, oczywiście, Betlejem. Te dobrze znane wersety zostały uroczyście ogłoszone Achazowi, ówczesnemu królowi Judy

Pozwólcie, że opiszę tło. Achaz był bardzo niewierny prawu Mojżesza uprawiając bałwochwalstwo. To była plaga Izraelitów w Starym Testamencie i Bóg zsyłał na nich karę za karą za to, nie chciał tolerować tego, aby jego lud zstąpił do takich obrzydliwości. Celem założenia ludu hebrajskiego w Abrahamie było to, aby mieli oni głęboką wiarę w jedynego i prawdziwego Boga. Całkowicie niewidzialnego Boga oraz by unikali politeizmu swoich sąsiadów, a wraz z nim całej nieczystej i krwiożerczej niegodziwości, która mu towarzyszyła.

Bóg chciał narodu, który byłby przygotowany na przyjęcie prawdziwego Mesjasza, który przyszedłby ustanowić duchowe królestwo na ziemi, którym jest Kościół Katolicki. Hebrajczycy nie byliby w stanie go rozpoznać i przedstawić światu, gdyby zstąpili w politeistyczną wiarę swoich sąsiadów. Historia Żydów w Starym Testamencie jest więc najpierw historią ich przyjęcia wiary w Abrahamie, a następnie ich odstępstwa od wiary i późniejszych kar, które czasami były straszne. Kończy się ostatecznie na ich rehabilitacji i pojednaniu z Bogiem. Jeśli czytacie Stary Testament, to jest to, czym on jest, jest to historia tych odmian narodu żydowskiego, najpierw wierzyli, potem upadli, a potem znowu uwierzyli.

Epizod Achaza jest jednym z wielu takich wydarzeń w Starym Testamencie. Być może pamiętasz, że Salomon był niewierny i wprowadził bałwochwalstwo do swojego królestwa. Odstępstwo Achaza było bardzo, bardzo głębokie. Zasiadł na tronie w czasach pokoju i dobrobytu w Judzie. Jego poprzednicy zbudowali militarne i obrone siły królestwa. Gospodarka była dobra, a Juda cieszyła się szacunkiem sąsiednich narodów. W dobrobycie i łatwości tych czasów Izraelici popadli jednak w nadmiar luksusu, któremu nieuchronnie towarzyszy grzech pożądania.

Pod pozorem tolerancji Achaz pozwolił na kult bożków w swoim królestwie. Chociaż Izraelici wiele razy byli przedtem surowo karani za tę zbrodnię (pomyślcie o złotym cielcu) wydaje się, że strasznie pociąga ich to. Upadek Żydów zawsze polegał na chęci naśladowania swoich pogańskich sąsiadów.

To także upadek Katolików, to jest sam duch Soboru Watykańskiego II. Dostosować kościół do współczesnego świata. Moderniści byli zawstydzeni kościołem, mówiąc, że wciąż żyje w średniowieczu i musimy go zaktualizować i uczynić dostosowanym i przyjemnym dla współczesnego świata. To jest Vaticanum II. I nawet katolicy, którzy oparli się Vaticanum II, również odczuwają to pociąganie. Chociaż wierzą we wszystko, czego naucza Kościół i chociaż praktykują tradycyjną wiarę, chcą jednocześnie, w wielu przypadkach, zanurzyć się we współczesnej kulturze. Nie mogą odważyć się być inni, tak jak Żydzi nie mogli odważyć się być inni. Chcą być akceptowani przez pogan, liberałów i konsekwentnie przyjmować pogańskie i liberalne zwyczaje, w sposobie ubierania się, zabawach i postawach.

Achaz wzniósł posągi fenickiego boga Baala, Fenicja to dzisiejszy Liban. Pismo Święte podaje, że ofiarował kadzidło tym bożkom, a nawet posunął się tak daleko, że ofiarował swojego syna bożkowi Molochowi. Polegało to albo na wrzuceniu bezpośrednio w płomienie żywego niemowlęcia, które płonęło przed bożkiem albo, co było jeszcze bardziej okrutne, umieszczeniu niemowlęcia w rozpalonym do czerwoności kociołku, który spoczywał w ramionach bożka i przez to niemowlę zostałoby upieczone żywcem. Achaz to zrobił. Taki był zdeprawowany. To jest w Piśmie Świętym.

Z powodu bezbożności Achaza Bóg nałożył na niego dwóch groźnych wrogów. Razin i Faceasz, którzy byli królami odpowiednio Syrii i Izraela, czyli królestwa Izraela plemion północnych, które oddzieliły się od królestwa Judy już wielu lat wcześniej. Powodem ich sprzeciwu wobec Achaza jest to, że sprzymierzył się z Asyryjczykami, czyli mieszkańcami Babilonu. Ci dwaj królowie byli przeciwni Asyryjczykom, chcieli usunąć Achaza z jego tronu i zastąpić go królem, który był z nimi sprzymierzony.

Ponieważ ten król byłby cudzoziemcem, oznaczałoby to koniec panowania domu Dawida i potomków Judy w ziemi, która została im dana przez Boga. A na to jeszcze nie pora. Ci dwaj królowie Syrii i królestwa Izraela odnieśli wielkie zwycięstwa nad Achazem, jak zapisano w świętych zapisach, że jednego dnia Achaz stracił 120000 ludzi zabitych przez najeźdźczą armię. Pismo Święte mówi, że Pekach, syn Remaliasza, wymordował wówczas jednego dnia w Judzie sto dwadzieścia tysięcy ludzi, samych dzielnych wojowników, bo opuścili oni Pana, Boga swych ojców. I dalej: Izraelici wzięli do niewoli od swoich braci dwieście tysięcy żon, synów i córek, pobrali też od nich wielki łup i uprowadzili to wszystko do Samarii. Która była częścią królestwa północnych plemion.

Achaz przyparty do muru, stanął w obliczu upadku samej Jerozolimy. Jednak zamiast wzywać prawdziwego Boga, zaufał fałszywym bogom. Czytamy w Piśmie Świętym: [sam król Achaz], składał bowiem ofiary bogom Damaszku, którzy go pokonali, Damaszek jest stolicą Syrii. To znaczy, że czcił bogów swoich wrogów, Syryjczyków i składał im ofiary. Pismo Święte kontynuuje: i mówił: «Bogowie królów Aramu dali im pomoc. Będę im składał ofiary, a pomogą mi». Lecz przyczyniły się one do upadku i jego, i całego Izraela.  Zabrał też Achaz naczynia świątyni Bożej i pokruszył je. Zamknął bramy świątyni Pańskiej, a wystawił sobie ołtarze we wszystkich zakątkach Jerozolimy.  W każdym też judzkim mieście ustanawiał wyżyny, aby składać ofiary kadzielne dla obcych bogów, przez co rozgniewał Pana, Boga swych przodków. Tak mówi Pismo Święte o Achazie.

W tym krytycznym momencie, kiedy wszystko wydaje się stracone, Achaz zwraca się ku bożkom swoich wrogów prosząc o pomoc. W tym momencie do Achaza przybywa prorok Izajasz. Przesłanie proroka do króla jest takie, że nie powinien on ufać bożkom ani swoim armiom, ale prawdziwemu Bogu, który wiele razy błogosławił i ratował naród hebrajski. Tak więc w Izajaszu czytamy, jak mówi do Achaza: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!»  Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił, i nie będę wystawiał Pana na próbę».  Wtedy rzekł Izajasz: «Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. Śmietanę i miód spożywać będzie, aż się nauczy odrzucać zło, a wybierać dobro. Bo zanim Chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro,.

Zauważ, że Izajasz mówi: Dom Dawida, zmienia cel z osoby Achaza na dom Dawida. To znaczy, że zwraca się do Achaza jako przedstawiciela rodu Dawida, gdyż ten znak nie wypełni się przez następne 700 lat. Ale on mówi do całego domu Dawida, że ​​to dom Dawida otrzyma ten znak.

Interpretacja tekstu jest następująca: w imię Boga mówię, że to nakazuje Achazowi, prosić Boga o znak wierności domowi Dawida, znak wierności Boga domowi Dawida. Ale Achaz pod fałszywym pretekstem, że nie chce kusić Boga, nie chce tego robić, zamiast tego zwierza się swoim bożkom. Izajasz odpowiada następnie uroczystym oświadczeniem Boga: Słuchajcie więc, domu Dawidowy. Zauważcie to. Te słowa są znaczące, ponieważ Chrystus narodzi się z domu Dawida.

 

Anioł powiedział do Marii: Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.  Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Wskazuje, że dom Dawida przez Achaza bardzo nie podobał się Bogu z powodu niewierności. A prorok mówi, dlatego właśnie z tego powodu, z powodu waszej niewierności, Bóg da króla z domu Dawida, który narodzi się z dziewicy i który sam będzie Bogiem, bo słowo Emmanuel oznacza Bóg z nami .

Innymi słowy, zawsze wierny bóg Izraela nie opuści domu Dawida, pomimo niewierności Achaza,  wielu innych królów i wielu z ludu Izraelitów, ale przyniesie chwałę domowi Dawida przez Mesjasza, syna Bożego, który będzie królował na wieki jako Król królów i Pan panów. Znakiem tej przyszłej chwały domu Dawida będzie poczęcie dziecka przez dziewicę.

Znamienne jest to, że w języku hebrajskim występuje przedimek oznaczający ta dziewica. Ta konkretna dziewica, a nie jakaś zwykła, ale konkretna osoba, ta dziewica. Wyjątkowa kobieta. Żydzi zawsze uważali ten werset za proroctwo mesjańskie. Jednak w czasach chrześcijańskich próbowali go zaatakować, mówiąc, że hebrajskie słowo „alma” - Dziewica oznacza po prostu młoda dziewczyna, w ten sam sposób, w jaki możemy użyć słowa dziewka lub panna. Oskarżenie jest jednak absurdalne, bo gdyby tak było, nie byłoby żadnego znaku. Nie byłoby żadnego cudu. I o to właśnie chodzi w tym, co Izajasz mówi Achazowi: Bóg ześle ci znak, sam Bóg ześle ci znak. Cóż, że młoda dziewczyna pocznie dziecko, to ma być znak? Ile tysięcy młodych dziewcząt poczęło dzieci w Izraelu?

Ponadto siedemdziesięciu żydowskich uczonych, którzy przetłumaczyli pisma hebrajskie na grecki w trzecim wieku przed Chrystusem, w Aleksandrii w Egipcie, użyło greckiego słowa „parthenos”, które oznacza dziewica, tłumacząc ten właśnie tekst. Ponadto we wszystkich innych miejscach, w których w Starym Testamencie występuje słowo „alma”, hebrajskie słowo, odnosi się do dziewicy w ścisłym znaczeniu tego słowa.

Z tego powodu, że werset został tak powszechnie przyjęty jako mesjański, św. Mateusz nie wahał się cytować go w swojej Ewangelii. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka:  Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: "Bóg z nami". Wszystkie te słowa skierowano do świętego Józefa. Który był zaniepokojony faktem, że Mary była brzemienna. Anioł mówi: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Werset Izajasza wyraźnie odnosi się do dziewiczego poczęcia Chrystusa, ponieważ jest On Bogiem. Nie jest od ludzi.

Ten triumf rodu Dawida jest bardzo ważny dla Żydów. Jakub prorokował na łożu śmierci swojemu synowi, Judzie, miał wokół siebie wszystkich swoich dwunastu synów, kiedy umierał. I prorokował, to jest w ostatnim rozdziale Genesis, 49 lub 50 Genesis, uczynił proroctwo dla każdego. Do ​​Judy, jego pierworodnego, powiedział tak: Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, to znaczy od jego pochodzenia, jego rodziny, jego dziedzictwa, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!,. To jest oczywiste, że chodzi o Mesjasza. Mojżesz dokonał podobnej refleksji, kiedy czekał na wejście do Ziemi Obiecanej, której mu odmówiono, ponieważ zawahał się w wierze. Ale ostrzegł Izraelitów o tym, który ma zostać wysłany.

Te słowa zostały wypowiedziane około 1500 lat przed Chrystusem. Jednak władza nad królestwem Judy nie została odebrana potomkom Judy, domowi Dawida, aż do wstąpienia na tron ​​Heroda tzw. Wielkiego. W roku 40 lub 39 p.ne, kiedy został wybrany królem Żydów przez rzymski senat, spędził dużo czasu w Rzymie i zaprzyjaźnił się ze wszystkimi ówczesnymi potentatami rzymskimi. Postanowili więc przekazać mu prowincję Judeę. I tak był królem Żydów, ale chociaż był nawrócony na judaizm, nie był Żydem, ale Idomejczykiem, czyli pochodzącym z sąsiedniego plemienia i nigdy nie był uważany przez Żydów za Żyda w tamtych czasach. Z tego powodu nawet sami Żydzi zdali sobie sprawę, że proroctwo o Judzie zostało wypełnione, że berło odpadnie od Żydów, ponieważ Żydzi nie będą już rządzić sobą, że odpadło od Judy. I że rządzi nimi cudzoziemiec. Zrozumieli, że proroctwo się spełniło i dlatego czekali na tego, który miał być posłany i zdobędzie posłuch narodów, a to jest nikt inny jak Chrystus, Mesjasz i dlatego Żydzi szukali Mesjasza w czasach Chrystusa. Spodziewali się go, ponieważ właśnie spełniło się to proroctwo.

Widzieliśmy już odniesienie archanioła Gabriela do tronu Dawida. Żydowscy uczeni w piśmie, pytani przez Heroda o mesjasza, odpowiedzieli, że narodzi się on w Betlejem, mieście Dawida. Pamiętacie, że magowie weszli do Jerozolimy i powiedzieli Herodowi, gdzie narodzi się Mesjasz. I Herod, oczywiście nic nie wiedząc, pytał na uczonych w Piśmie, którzy byli teologami w tamtych czasach, mówili Betlejem, mieście Dawida. Dawid urodził się w Betlejem i był pasterzem w Betlejem. I tam został znaleziony przez Samuela i ostatecznie został królem.

Ponadto w Niedzielę Palmową tłumy wołały do ​​Chrystusa: Hosanna synowi Dawida. Wiedzieli, że pochodzi z rodu Dawida, jest synem Judy. Potem jest słynna rozmowa Chrystusa z faryzeuszami w świątyni na krótko przed jego aresztowaniem, która miała miejsce w Wielką Środę. Zapytał faryzeuszy. «Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi:  Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje.  Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być  jego synem?»  I żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć.

Więc nasz Pan uderzał prosto w ich zaćmione serca. Ponieważ odnosi się do psalmu 110(109), który Żydzi uważali za mesjański. A Dawid to jest powiedzenie, że Pan powiedział do pana mego, to znaczy, że mówi o mesjaszu jako o swoim panu. Tak, jest jego synem. A więc chodzi o to: dlaczego Dawid nazywa swojego syna panem? Pan oznacza Boga. Dlaczego nazywa swojego syna Bogiem? Którym oczywiście był. I na to nie mogli nic odpowiedzieć, mówi Pismo Święte i żaden człowiek nie był w stanie odpowiedzieć mu ani słowem, ponieważ udowodnił im swoją boskość, że nawet Dawid rozpoznał boskość Chrystusa w tym psalmie.

Pismo Święte mówi, nikt też od owego dnia nie odważył się więcej Go pytać, był to ten sam incydent, w którym zapytali o podatki dla Cezara, czy wolno oddać daninę Cezarowi, a on oczywiście odpowiedział swoją bardzo, bardzo nadnaturalną i boską odpowiedzią: oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Ale później oskarżą Go przed Piłatem, że zabronił ludowi płacenia podatków Cezarowi. Zaledwie kilka dni później.

Żydzi znają zatem bardzo dobrze proroctwo Izajasza skierowane do Achaza, a mianowicie, że Bóg uwielbi i będzie utrzymywał dom Dawida, że to spełni się w Mesjaszu. Zrozumieli, że Mesjasz przywróci tron ​​Dawida. Żydzi myśleli, że „pozbędziemy się Rzymian, pozbędziemy się Heroda, który jest marionetką Rzymian i odzyskamy własnego króla”. Szukali jednak światowego króla, króla, który pokona Rzymian i wypędzi ich mieczem. Ale byli rozczarowani.

Rozważamy te cuda w świętej historii, a czyniąc to, kierujemy naszą uwagę na nadchodzące święta Bożego Narodzenia. Nawet w naturze podziwiamy rzeczy, które ciągle się zdarzają, ale nigdy nie wydają się tracić zdolności do olśnienia nas. Na przykład narodziny dziecka. Zaćmienie słońca. Kwitnienie kwiatów. O ile bardziej powinniśmy skupić naszą uwagę na niekończących się nadnaturalnych cudach nieskończonego Boga, który stał się człowiekiem, aby zbawić nas od naszych grzechów?

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego Amen.