Grzechy zaniechania

 

Grzechy zaniechania

31 maja 2021

 

Tłumaczenie polskie za:

http://introiboadaltaredei2.blogspot.com/2021/05/sins-of-omission.html

 

 

W sekcie Vaticanum II jest tak wiele złych i niekatolickich rzeczy, że często nie wiadomo, od czego zacząć, aby to opisać i wymienić. Powyższy obraz przedstawia „chrzest dorosłego” w sekce Vaticanum II. Mówi przysłowiowe tysiąc słów o tym, co jest nie tak. Jest jednak wiele innych rzeczy, których nie widzimy lub nie słyszymy, a które są złe, i to właśnie dlatego, że ich nie widzimy ani nie słyszymy – rzeczy, których brakuje. Czego dokładnie brakuje? Teologii katolickiej, przez słowa i czyny, która jest tłumiona tam, gdzie była wcześniej wyznawana. Są to „grzechy zaniechania” sekty Vaticanum II, że tak powiem.

Według teologa Prummera, grzechy zaniechania są „przekroczeniem pozytywnych wskazań, takich jak brak Mszy”. (Patrz Handbook of Moral Theology, [1957], str. 68). Musi istnieć pozytywna zasada, zrobienia czegoś, czego z własnej winy osoba nie jest w stanie wykonać; to stanowi grzech zaniechania. Święty Kościół Rzymskokatolicki, Jedyny Prawdziwy Kościół Chrystusowy, ma pozytywny obowiązek wyznawać wiarę w całości; obowiązek, którego zawsze dotrzymywał. Kolejnym dowodem na to, że sekta Vaticanum II nie może być Kościołem rzymskokatolickim, jest fakt, że nie wyznaje ona publicznie Jedynej Prawdziwej Wiary, ale celowo pomija prawdy, które kiedyś publicznie i dumnie wyznawano w sakramentach.

Jako jeden przykład, ten post pokaże, jak zmienił się chrzest niemowląt w sekcie Vaticanum II. Korzystając z samych tekstów obrzędu z Prawdziwego Kościoła i sekty Vaticanum II, stanie się jasne, że sekta mówi wiele tym, co pomija. Jest wiele doktryn katolickich, które są pomijane lub bagatelizowane, ale skupię się na jednej w szczególności: wiara w istnienie i złość szatana.

 

Do diabła z diabłem

W katolickim rycie chrztu do szatana zwraca się nie mniej niż pięć razy. W obrządku sekty Vaticanum II nigdy się do niego nie zwraca. Pominięcie szatana jest poważnym problemem i wiąże się z ogromną zmianą teologii. Ryt katolicki wyraźnie pokazuje świat podzielony na dwa królestwa; Królestwo Boże i Królestwo Szatana. Według teologa Otta:

Sobór Trydencki określa jako konsekwencję grzechu Adama [tj. grzech pierworodny] poddanie człowieka władzy diabła. Wiara Kościoła znajduje liturgiczny wyraz w obrzędach chrztu. Chrystus określa Diabła jako „księcia tego świata”. Św. Paweł nazywa go „bogiem tego świata”. (2 Koryntian 4:4). Przez odkupieńczy akt Chrystusa panowanie Diabła zostało pokonane w zasadzie.

(Patrz Fundamentals of Catholic Dogma, [1955], s. 121; Podkreślenie moje).

 

Prawidłowo rozumiany chrzest to usunięcie osoby, która ma zostać ochrzczona, z niewoli szatana i umieszczenie jej w Kościele jako przyjaciela Boga i dziedzica Nieba. Ks. DePauw powiedział mi kiedyś, że zawsze był bardzo świadomy faktu, że zwraca się do samego Szatana i nakazuje mu w imieniu Chrystusa i dzięki swojej kapłańskiej mocy pozostawić dziecko w spokoju. Powiedział mi, że nawet po 50 latach w kapłaństwie nadal „przyprawiało go to o dreszcze”.

Chrzest katolicki rozpoczyna się u drzwi kościoła i przechodzi do chrzcielnicy. Podczas tej podróży ksiądz konfrontuje się z Diabłem, umieszcza pieczęć przeciw powrotowi Diabła i nakłada ręce. Przy chrzcielnicy odbywa się uroczysty egzorcyzm. Po sakramencie nowo ochrzczone dziecko zostaje obdarowane białą szatą i zapaloną świecą, i jest teraz w Kościele ze światłem Chrystusa w łasce uświęcającej. Życie jest przedstawiane takim, jakim naprawdę jest; jako trwającą całe życie walkę z diabłem i tylko będąc wiernym Chrystusowi i Jego Jedynemu Prawdziwemu Kościołowi możesz mieć nadzieję na uzyskanie światła Chrystusa na całą wieczność.

 

(A) Z rytu katolickiego:

 Exsuflacja

 

Następnie kapłan trzykrotnie tchnie na kandydata w formie Krzyża, przywołując Ducha (oddech, wiatr, „ruach”) Boga.

Kapłan: Exi ab eo (ea), immunde spiritus, et da locum Spiritui Sancto Paraclito.

Kapłan: Odstąp od niego (niej), duchu nieczysty, i ustąp przed Duchem Świętym Pocieszycielem.

 

Exsuflacja jest całkowicie pominięta w sekcie Vaticanum II.

 

Z obrządku katolickiego:

 

Znak Krzyża

Ksiądz robi teraz znak krzyża kciukiem na czole i piersi kandydata.

Kapłan: Accipe signum Crucis tam in fronte, quam in corde, sume fidem cælestium præceptorum: et talis esto moribus, ut templum Dei iam esse possis.

Oremus: Preces nostras, quaesumus, Domine, clementer exaudi; et hunc electum tuum (hanc electam tuam), N. crucis Dominicae impressione signatum (-am), perpetua virtute custodi; ut magnitudinis gloriae tuae rudimenta servans, per custodiam mandatorum, ad regenerationis gloriam pervenire mereatur (-antur). Per Christum Dominum nostrum.

R: Amen.

 

Kapłan: Weźmij znak Krzyża na czole i na sercu, przyjmij wiarę w naukę z nieba i tak postępuj w życiu, abyś mógł (mogła) odtąd być świątynią Bożą.

Módlmy się. Prosimy Cię, Panie, wysłuchaj łaskawie modły nasze i nieustanną swą mocą ochraniaj tego wybrańca swego (tę wybraną swoją) N., naznaczonego (-ą) Krzyżem Pańskim, aby wiernie zachowując zaczątki uczestnictwa w wielkiej chwale Twojej, przez wypełnianie Twoich przykazań zasłużył (-a) na chwałę odrodzenia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

R. Amen.

 

Zwróć uwagę na język walki przez całe życie: „nieustanną swą mocą”, „zachowując zaczątki uczestnictwa w wielkiej chwale Twojej”, „przez wypełnianie Twoich przykazań zasłużył na chwałę odrodzenia”. Porównaj:

 

Znak Krzyża sekty Vaticanum II

 

Celebrans kontynuuje:

N., wspólnota chrześcijańska przyjmuje cię z wielką radością. Ja zaś w imieniu tej wspólnoty znaczę was znakiem Krzyża, a po mnie naznaczą was tym samym znakiem Chrystusa Zbawiciela twoi rodzice i chrzestni.

Po wypowiedzeniu tych słów, kapłan zbliża się do dziecka, by nakreślić mu na czole znak krzyża. Zaraz po nim, ten sam gest wykonują najpierw rodzice, a następnie rodzice chrzestni. Po wykonaniu znaku krzyża, ksiądz zaprasza rodziców i chrzestnych do zajęcia wyznaczonych miejsc w przednich nawach kościoła, a następnie przystępuje do rozpoczęcia i odprawienia Mszy Św.

 

Ocena: Wszelkie odniesienia do trwającej całe życie walki z szatanem, poczynając od exsuflacji, są pomijane przez sektę Vaticanum II. „Celebrans” przemawia nie w imieniu Chrystusa czy Jego Kościoła, ale jako członek „wspólnoty chrześcijańskiej”. Jeśli celebrans „znaczy … znakiem Chrystusa”, nigdy nie jest powiedziane, kto lub co (jeśli ktokolwiek) miał wcześniej roszczenia. Diabeł jest – jeszcze raz – pominięty. Dlaczego rodzice i rodzice chrzestni czynią znak krzyża, skoro nie są kapłanami i nie mają władzy kapłańskiej? Dzieje się tak, ponieważ wpisuje się w ekumeniczną i protestancką herezję „kapłaństwa wszystkich wierzących”. Mogę się tylko zastanawiać, w jakich warunkach, jeśli w ogóle, celebrans pomyślałby, że to nie „wydaje się właściwe”. Wreszcie powaga ustępuje miejsca „radości”. Radość pojawia się pod koniec wygranej bitwy, nie przed.

 

(B) Z rytu katolickiego:

Nałożenie rąk

Następnie kładzie rękę na głowę dziecka, a potem, trzymając wyciągniętą rękę, mówi.

Kapłan: Oremus: Omnipotens sempiterne Deus, Pater Domini nostri Iesu Christi, respice dignare super hunc famulum tuum (hanc famulam tuam), N, quem (quam) ad rudimenta fidei vocare dignatus es: omnem caecitatem cordi arumpe expeo: e omnes laqueos Satanae, quibus fuerat (-ant) colligatus (-a); aperi ei, Domine ianuam pietatis tuae imbutus (-a), omnium cupiditatum foetoribus careat (-ant), et ad suavem odorem praeceptorum tuorum laetus tibi in Ecclesia tua deserviat, et proficiat de die in diem.

Per eundum Christum Dominum nostrum.

R: Amen

 

Kapłan: Módlmy się: Wszechmogący, wieczny Boże, Ojcze Pana naszego Jezusa Chrystusa, wejrzyj łaskawie na tego sługę swego N., którego (na tę służebnicę swoją N., którą) raczyłeś powołać do zaczątków wiary. Oddal od niego (od niej) wszelką ślepotę serca. Zerwij wszystkie więzy szatańskie, którymi był (-a) skrępowany (-a). Otwórz mu (jej), Panie, bramę ojcowskiej dobroci swojej, aby znakiem Twej mądrości naznaczony (-a) uniknął (uniknęła) skażenia wszelką pożądliwością, a pociągnięty (-a) wdziękiem Twych przykazań, z radością służył (-a) Ci w Kościele Twoim i z każdym dniem postępował (-a) w dobrym. Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego.

R. Amen.

Ocena: Tutaj kontynuuje się mocna terminologia walki z siłami zła: „Oddal od niego wszelką ślepotę serca”, „Zerwij wszystkie więzy szatańskie, którymi był skrępowany.”, „uniknął skażenia wszelką pożądliwością”, „pociągnięty wdziękiem Twych przykazań, z radością służył Ci w Kościele Twoim”.

 

Nałożenie rąk jest całkowicie pominięte w sekcie Vaticanum II.

 

(C) Z obrządku katolickiego:

Egzorcyzmy

Kapłan trzykrotnie czyni znak krzyża nad kandydatem i mówi:

Kapłan: Exorcizo te, immunde spiritus, in nomine Patris + et Filii + et Spiritus + Sancti, ut exeas, et recedas ab hoc famulo (hac famula) Dei N.: ipse enim tibi imperat, maledicte damnate, qui pedibus super mare ambulavit, et Petro Mergenti dexteram porrexit.

Ergo, maledicte diabole, recognosce sententiam tuam, et da honorem Deo vivo et vero, da honorem Iesu Christo Filio eius, et Spiritui Sancto, et recede ab hoc famulo (hac famula) Dei N, quia istum (-am) sibi Deus et Dominus noster Iesus Christus ad suam sanctam gratiam, et benedictionem, fontemque Baptismatis vocare dignatus est.

Kapłan: Zaklinam cię, duchu nieczysty, w imię Ojca + i Syna +, i Ducha + Świętego, abyś wyszedł i oddalił się od tego sługi Bożego (tej służebnicy Bożej) N. Ten sam ci to rozkazuje, przeklęty potępieńcze, który chodził po morzu i podał rękę tonącemu Piotrowi.

Przeklęty szatanie, poznaj wyrok na ciebie wydany i oddaj cześć Bogu żywemu i prawdziwemu, oddaj cześć Jezusowi Chrystusowi, Synowi Jego, i Duchowi Świętemu i oddal się od tego sługi Bożego (tej służebnicy Bożej) N., ponieważ Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus raczył go (ją) powołać do swej świętej łaski, błogosławieństwa i zdroju Chrztu św.

 

Kapłan ponownie czyni znak krzyża na czole kandydata:

Kapłan: Et hoc signum sanctae Crucis, + quod nos fronti eius damus, tu, maledicte diabole, numquam audeas violare. Per eundum Christum Dominum nostrum.

R: Amen

 

Kapłan: A tego znaku Krzyża świętego, który kreślimy na jego (jej) czole, ty, duchu potępiony, nie waż się nigdy zbezcześcić.

Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego.

R: Amen (podkreślenie w tłumaczeniu moje).

 

Kapłan po raz ostatni kładzie rękę na głowie kandydata:

Kapłan: Oremus: Aeternam, ac iustissimam pietatem tuam deprecor, Domine, sancte Pater omnipotens, aeterne Deus, auctor luminis et veritatis, super hunc famulum tuum (hanc famulam tuam) N, ut digneris eum (eam) Illuminare lumine mundine intelligentiae tuae: (eam), et sanctifica: da ei scientiam veram, ut, dignus (-a) gratia Baptismi tui effectus (-a), teneat (-ant) firmam spem, consilium rectum, doctrinam sanctam.

Per Christum Dominum nostrum

R: Amen

 

Kapłan: Módlmy się: Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, Twórco światłości i prawdy, błagam odwieczną i sprawiedliwą dobroć Twoją za sługą Twoim (służebnicą Twoją) N.: racz go (ją) oświecić światłością wiedzy swojej; oczyść go (ją) i uświęć, daj mu (jej) wiedzę prawdziwą, aby stawszy się godnym (-ą) łaski Chrztu Twojego, żywił (-a) w sobie nadzieję niewzruszoną, sąd prawy, naukę świętą.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

R. Amen (podkreślenie w tłumaczeniu moje).

 

Ocena: Zauważ w pierwszych dwóch modlitwach, jak kapłan, alter Christus, zaklina „ducha nieczystego”, aby odszedł od dziecka i nigdy nie odważył się złamać znaku Świętego Krzyża. W trzeciej modlitwie kapłan wzywa Boga, aby oświecił, oczyścił i uświęcił dziecko, udzielając mu Darów Nadziei i Rady Ducha Świętego. Wzywa się również Boga, aby dziecko mogło zachowywać świętą naukę, nigdy nie popadając w błąd i herezję.

 

Egzorcyzmy są całkowicie pominięte w sekcie Vaticanum II.

 

(D) Z rytu katolickiego:

Uroczysty Egzorcyzm i Ephpheta

Kapłan: Exorcizo te, omnis spiritus immunde, in nomine Dei + Patris omnipotentis, et in nomine Iesu + Christi Filii eius, Domini et Iudicis nostri, et in virtute Spiritus + Sancti, ut discedas ab hoc plasmate Dei N, dquod Dominus sanctum suum vocare dignatus est, ut fiat templum Dei vivi, et Spiritus Sanctus habitet in eo. Per eundum Christum Dominum nostrum, qui venturus est iudicare vivos et mortuos, et saeculum per ignem.

 

Kapłan: Zaklinam cię, wszelki duchu nieczysty, w imię Boga + Ojca wszechmogącego i w imię Jezusa + Chrystusa, Syna Jego, Pana i Sędziego naszego, i w mocy Ducha + Świętego, abyś wyszedł z tego stworzenia boskiego N., które Pan nasz raczył powołać do swego świętego Kościoła, aby zostało świątynią Boga żywego i mieszkaniem Ducha Świętego. Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego, który przyjdzie sądzić żywych i umarłych, i świat przez ogień. (podkreślenie w tłumaczeniu moje).

 

Ksiądz bierze trochę śliny i dotyka nią uszu i nozdrzy kandydata. Ze względów zdrowotnych można zrezygnować ze stosowania śliny. Obrzęd ten pochodzi z Mk 7: 33-35, kiedy Jezus uzdrowił głuchoniemego: „On wziął go na bok, osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka;  a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się! Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.”

 

Kapłan: Ephpheta, quod est, Adaperire. In odórem suavitátis. Tu autem effugáre, diábole; appropinquábit enim iudícium Dei.

 

Kapłan: Effatha, to znaczy Otwórz się. Abyś mógł odczuć woń Bożej słodyczy. Ty zaś uchodź, szatanie; zbliża się bowiem sąd Boży. (podkreślenie w tłumaczeniu moje)

 

Modlitwa egzorcyzmu sekty Vaticanum II

Celebrans mówi: Panie, Boże wszechmogący, Ty posłałeś swojego jedynego Syna, aby człowieka poddanego niewoli grzechu obdarzyć wolnością Twoich dzieci, Ty wiesz, że to dziecko będzie narażone na pokusy tego świata i będzie musiało walczyć przeciwko zasadzkom szatana. Pokornie Cię prosimy, uwolnij je od zmazy grzechu pierworodnego mocą Męki i Zmartwychwstania Twojego Syna, umocnij Jego łaską i strzeż nieustannie na drodze życia. Przez Chrystusa Pana naszego.

Wszyscy: Amen.

 

Ocena: różnica jest uderzająca. W rycie Vaticanum II o diable się wspomina, ale nie kieruje się do niego słów. To nie jest egzorcyzm, w którym do diabła i demonów się zwraca i konfrontuje go z nakazem odejścia. Tutaj mamy prostą deklarację, że Bóg stał się Człowiekiem, aby ocalić ludzkość od królestwa ciemności. Potem następuje błaganie o błogosławieństwo. Egzorcyzm jest całkowicie mylącą nazwą tej modlitwy.

Ephpheta jest całkowicie pominięta w sekcie Vaticanum II.

 

(E) Z obrządku katolickiego:

Wyrzeczenie się Szatana

Sacerdos: N., abrenúntias sátanæ?

Respondent patrini: Abrenúntio.

Sacerdos: Et ómnibus opéribus eius?

Patrini: Abrenúntio.

Sacerdos: Et ómnibus pompis eius?

Patrini: Abrenúntio..

 

Ksiądz: N., czy odrzekasz się ducha złego?

Odpowiadają rodzice chrzestni: Odrzekam.

Kapłan: Czy odrzekasz się wszystkich spraw jego?

Rodzice chrzestni: Odrzekam.

Kapłan: Czy odrzekasz się wszelkiej pychy jego?

Rodzice chrzestni: Odrzekam.

(podkreślenie w tłumaczeniu moje).

Wyrzeczenie się grzechu i wyznanie wiary przez sektę Vaticanum II

 

Celebrans: Drodzy rodzice i chrzestni. Przyniesione przez was dziecko otrzyma z miłości Bożej przez sakrament chrztu nowe życie z wody i z Ducha Świętego. Starajcie się wychować je w wierze tak, aby zachować w nim to Boże życie od skażenia grzechem i umożliwić jego ustawiczny rozwój. Jeśli więc, kierując się wiarą, jesteście gotowi podjąć się tego zadania, to wspominając swój własny chrzest, wyrzeknijcie się grzechu i wyznajcie wiarę w Jezusa Chrystusa. Jest to wiara Kościoła, w której wasze dziecko otrzymuje chrzest.

Celebrans: Czy wyrzekacie się (od tłumacza- po angielsku jest tu słowo reject – odrzucić. Różne tłumaczenia na języki narodowe mają różny wydźwięk) grzechu, aby żyć w wolności dzieci Bożych?

Rodzice i Chrzestni: Wyrzekamy się.

Celebrans: Czy wyrzekacie się wszystkiego, co prowadzi do zła, aby was grzech nie opanował?

Rodzice i Chrzestni: Wyrzekamy się.

Celebrans: Czy wyrzekacie się szatana, który jest głównym sprawcą grzechu?

Rodzice i Chrzestni: Wyrzekamy się.

 

Ocena: Słowo „odrzekać się” oznacza „formalne zadeklarowanie porzucenia czegoś lub kogoś”. Stąd w prawie cywilnym można zrzec się spadku. Zakłada, że ​​dziedzictwo jest prawdziwe. Słowo „odrzucić” (reject – przyp. tłum.) ma kilka znaczeń; „odrzucić jako nieadekwatne, nieodpowiednie lub niezgodne z własnym gustem”. Diabeł nie jest po prostu „nieodpowiedni”. Może również oznaczać „rebuff or repudiate” (oba słowa znaczą odzrzucić – przyp. tłum.). Jednak we współczesnym angielskim „odrzucić Boga” nie oznacza jedynie „nie podążać za Nim”, ale raczej twierdzić, że On nie istnieje. Ryt katolicki używa słowa „odrzec”, podczas gdy sekta Vaticanum II używa słowa „odrzucić” (reject). Zauważ też, że sekta Vaticanum II nazywa tę część obrzędu „wyrzeczeniem się GRZECHU”, a nie „SZATANA” czy „DIABŁA”.

 

Ryt katolicki wzywa do wyrzeczenia się diabła, jego spraw i jego pychy. Odrzeka się nieszczęsneg upadłego anioła, jego spraw i „pychy” (tj. pełnych przepychu pokus do zła). „Pychy” były używane przez szatana przeciwko Chrystusowi na pustyni (zob. Mt 4:1-11).

 (...)  (tu komentarz odnośnie opcji wyrzeczenia się grzechu – przyp tłum)

 

 

Wniosek

Sekta Vaticanum II jest zła nie tylko w tym, co robi, ale także w tym, co pomija. Ktoś mógłby zaprotestować: „Ale nawet bez wiary lub wyraźnej wzmianki o diable, nie ma to wpływu na ważność chrztu”. To prawda, ale ważność to nie wszystko. Musicie mieć prawdziwą doktrynę (doctrinae – nauka – przyp. tłum.). Tłumiąc prawie wszystkie odniesienia do Szatana i eliminując egzorcyzmy, sekta osiąga dwa cele: (a) przyjmuje ekumenizm modernistów, ponieważ Szatan jest postrzegany jako nieistotny; tak naprawdę nie ma to znaczenia, ponieważ każdy zostaje zbawiony (uniwersalizm), a (b) dla ultramodernistów Szatan jest nieistniejącą baśnią z dawnych czasów. Tylko jedną krótką wzmianką oparta na Biblii, która jeszcze nie została w pełni zdemitologizowana.

Praktyczne konsekwencje są oczywiste. Kiedy ludzie zaczynają myśleć o szatanie jak o bajce lub o czymś bez znaczenia, czy można się dziwić, że doświadczamy wzrostu okultyzmu, który rywalizuje z – jeśli nie przewyższa – pogańskiego Rzymu przed Chrześcijaństwem? Jedyny Prawdziwy Kościół mówi: „Do piekła [tj. odeślij z powrotem do piekła] z diabłem”. Sekta Vaticanum II mówi: „Do diabła z [tj. zapomnij o] diabłem”. Członkowie sekty, którzy to robią, zaniedbują walkę ze swoim piekielnym wrogiem, której stawką jest ich jedyna nieśmiertelna dusza.