Wyjaśnianie Wielkiego Postu Jezuicie: Próba wykonania Mission Impossible

 

Wyjaśnianie Wielkiego Postu Jezuicie: Próba wykonania Mission Impossible

1 marca 2021 r

 

Ćwiczenie pokutne…

[ZDJĘCIE]

Br. Joe Hoover, S.J.

Towarzystwo Jezusowe, jak formalnie nazywa się zakon jezuitów, było niegdyś chlubą Kościoła Katolickiego. Zostało założone przez św. Ignacego Loyolę (1491-1556) w celu zwalczania protestanckiej herezji i obejmuje takich chwalebnych świętych jak św. Piotra Canisusa, św. Franciszka Ksawerego, św. Roberta Bellarmina, św. Jana Barchmansa, św. Jana de Brebeuf, św. Izaaka Joguesa, św. Piotra Klawera, św. Alojzego Gonzagę, by wymienić tylko kilku, oraz tak wybitnych uczonych jak kard. Johann Franzelin, kardynał Louis Billot, ks. Francisco Suarez, ks. Cornelius a Lapide i wielu innych.

W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci zakon jezuitów przekształcił się w jaskinię apostatów, których najbardziej rzucający się w oczy zgniły owoc nosi pseudonim „papież Franciszek” (Jorge Bergoglio). Wśród XX-wiecznych grabarzy tego niegdyś wspaniałego towarzystwa należy wymienić ojców Pierre’a Teilharda de Chardina, Karla Rahnera, Jeana Danielou, Henri de Lubaca i Pedro Arrupe. Obecny Przełożony Generalny „ks.” Arturo Sosa Abascal, to podręcznikowy modernista, który zaprzecza istnieniu Szatana i wiarygodności Ewangelii. Towarzystwo Jezusowe stało się Towarzystwem Judasza.

https://novusordowatch.org/2019/08/jesuit-superior-devil-only-symbolic/

http://magister.blogautore.espresso.repubblica.it/2017/02/22/marriage-and-divorce-the-general-of-the-jesuits-jesus-too-must-be-reinterpreted/

A oto brat Joe Hoover, S.J. Jest nie tylko jezuitą, ale także autorem, aktorem i dramaturgiem. Właśnie opublikował książkę pod zwodniczo obiecującym tytułem O Death, Where Is Thy Sting ?: A Meditation on Suffering (Orbis, 2020). Pierwszy rozdział został bezpłatnie opublikowany w Internecie w jezuickim szmatławcu America, gdzie Hoover jest redaktorem poezji.

Fragment zatytułowany jest „Dlaczego Bóg dopuszcza cierpienie? Medytacja” i jest szokującym manifestem duchowej nicości emanującej od dzisiejszych jezuitów. Po prostu nic tam nie ma. Nie ma tam nic, co mogłoby nakarmić duszę. Autor wyraźnie nie ma nadprzyrodzonej wiary ani nadziei, a zatem nie może mieć nadprzyrodzonej miłości (por. 1 Kor 13, 13; Hbr 11, 6). W konsekwencji nie ma nic do przekazania, co mogłoby podnieść duszę z poziomu naturalnego do poziomu nadprzyrodzonego.

https://www.americamagazine.org/faith/2020/12/16/why-does-god-allow-suffering-meditation-239504

Recenzent powieści Hoover’s O Death, Where Is Thy Sting? trafił w sedno. Oceniając go na dwie z pięciu gwiazdek, recenzent „Kay L.” pisze:

Ta książka nie jest dla każdego!

Zawsze pochłaniało mnie niepotrzebne cierpienie, które ma miejsce codziennie na przestrzeni dziejów. Kupiłem tę książkę, ponieważ tak naprawdę myślałem, że będzie to medytacja i pobudzi nowe myśli do tej zagadki. To, co znalazłem, to lista narzekań autora na to, że Bóg nas zawiódł, nie pokazuje się w razie potrzeby i jest tylko duchem. Rozumiem, że te myśli są powszechne, gdy stawiamy czoła próbom, żyjąc w złożonej i często wrogiej rzeczywistości, ale nie jest to to, co nazwałbym „medytacją”. Tytuł oddaje cyniczny stosunek autora do Boga, podczas swojego narzekania na cierpienie. W tych narracjach nie ma nic podnoszącego na duchu ani pocieszającego. Mogą nawet zaszkodzić niektórym czytelnikom, którzy szukają zrozumienia lub pocieszenia. W tej książce nie znajdziesz żadnego z tych.

(Kay L., Amazon Review of O Death, Where Is Thy Sting? By Joe Hoover, S.J., 2 lutego 2021; podkreślenie dodane).

https://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/1626983925/interregnumnow-20

Czytanie Hoovera jest jak czytanie agnostyka lub ateisty. Nie ma zauważalnej różnicy. Jest oczywiste, że cierpi na głęboką chorobę duszy, chorobę, która skazana jest na zarażenie wszystkich czytających, którzy nie są wystarczająco ugruntowani w Wierze i nadziei.

Naszą diagnozę można stwierdzić z góry: Joe Hoover jest naturalistą. Jest na wskroś naturalistą i prawdopodobnie nawet o tym nie wie, ponieważ sam jest ofiarą wieloletniej edukacji Novus Ordo, a do tego jezuickiej edukacji Novus Ordo.

Hoover patrzy na nasz grzeszny, zepsuty świat i kusi go do rozpaczy. Robi bluźniercze uwagi na temat Boga i cynicznie kpi ze wszelkich istotnych fragmentów Katolickiej prawdy, które zdarzy mu się przywołać, ponieważ nie potrafi ich zrozumieć. Nie może ich zrozumieć, ponieważ całe Katolickie nadprzyrodzone ramy, z których się wywodzą, są mu obce. Żyje pod horyzontem naturalistów i próbuje na siłę zaszczepić poszczególne elementy prawd nadprzyrodzonych w swoim naturalistycznym świecie. Jest to groteskowe przedsięwzięcie, które z pewnością będzie równie daremne, jak próba włożenia kwadratowego kołka do okrągłego otworu (por. Mk 2, 21-22). Wynik końcowy jest przewidywalny: frustracja, złość i ostatecznie rozpacz.

Naturalizm Hoovera jest powodem, dla którego nie potrafi zrozumieć sensu cierpienia. Nie rozumie kondycji ludzkiej ani celu istnienia, a tym bardziej lekarstwa, które Bóg z taką miłością nam dał. Nie zna Boga, nie rozumie Boga, nie kocha Boga, przynajmniej nie w sposób nadprzyrodzony. Nie rozumie świętej doktryny. Nic dziwnego, że promuje „ignacjańską jogę”.

https://www.youtube.com/watch?v=o9nrOOPvn7w

Dla naturalisty obecny świat z konieczności musi wydawać się absurdalny, a Bóg, który go stworzył i utrzymuje w istnieniu, musi wydawać się okrutnym żartem. Hoover szuka naturalnego szczęścia w doczesnym świecie i traci nadzieję, ponieważ nie może znaleźć żadnego, a przynajmniej takiego, które byłoby trwałe, bezpieczne i warte tego. Teraz wyraża rozpacz w swoich pismach, które najwyraźniej należą do kategorii „poezji”. W ten sposób publicznie oferuje swoją naturalistyczną apostazję niezliczonym duszom jako źródło do picia. Ale jest to zatruta studnia, która powoduje, że inne dusze przyłączają się do niego w duchowym obumarciu.

Czy jesteśmy zbyt surowi? Niestety, nie. Jego ostatnia „medytacja”, opublikowana w America 20 lutego, potwierdza naszą diagnozę. Sam tytuł graniczy z bluźnierstwem: „Katolicy, czy musimy mieć taką obsesję na punkcie śmierci Jezusa i cierpienia w tym Wielkim Poście?”

https://www.americamagazine.org/faith/2021/02/20/lent-suffering-reflection-death-catholic-239993

Krótka odpowiedź brzmi: tak, musimy. W rzeczywistości mamy taki przywilej. Tylko człowiek, który w ogóle nie rozumie Bożego dzieła, jakim jest Męka i Śmierć naszego Błogosławionego Pana, zadałby tak obraźliwe i cyniczne pytanie. (Od tego czasu tytuł został zredukowany do mniej obraźliwego brzmienia: „Dlaczego Katolicy mają taką obsesję na punkcie śmierci i cierpienia Jezusa: medytacja”, ale oryginalny tytuł nadal można obejrzeć tutaj. Poprawiony tytuł jest jednak nieco mylący, ponieważ autor nie udziela odpowiedzi.)

https://web.archive.org/web/20210224050315/https:/www.americamagazine.org/faith/2021/02/20/lent-suffering-reflection-death-catholic-239993

„Wielkopostna medytacja” brata Joe zaczyna się od skromnego fikcyjnego dialogu o degustacji sera i nietolerancji laktozy. Nie, nie ma to nic wspólnego z postem wielkopostnym lub wstrzemięźliwością; wydaje się raczej, że jest to próba wprowadzenia przez autora do jego tezy: „Jest Wielki Post, a my nie mamy do końca racji i rzeczy nie są w porządku i nigdy nie były, i potrzebujemy czegoś, co by to polepszyło”. W rzeczywistości kiedyś wszystko było w porządku - mianowicie w ogrodzie Eden przed upadkiem: „I widział Bóg wszystko, co uczynił, i było to bardzo dobre” (Rdz 1,31). Ale współcześni jezuici prawdopodobnie już w to nie wierzą. W każdym razie możemy się zgodzić, że obecnie sprawy rzeczywiście „nie są w pełni w porządku”, a artykuł Hoovera jest tego znakomitym przykładem.

Autor przechodzi do broszury o Drodze Krzyżowej, którą pamięta z dzieciństwa:

Dlaczego tak bardzo skupiamy się na śmierci? Rozważ Drogę Światła (Via Lucis). Czy słyszałeś o czymś takim? W Kościele Katolickim? Droga światła? Ona jest prawdziwa! Och,  może stać się tak popularna jak te przygnębiające [stacje Drogi Krzyżowej]! Droga Światła istnieje już od 30 lat. Po 2000 latach włóczni i gwoździ wreszcie udało nam się świętować zmartwychwstanie!

(Joe Hoover, S.J., „Katolicy, czy musimy mieć taką obsesję na punkcie śmierci Jezusa i cierpień w tym Wielkim Poście?”, America, 20 lutego 2021)

Ach, ależ świętujemy Zmartwychwstanie, bracie Joe! To święto nazywa się Wielkanocą. W rzeczywistości Święta Matka Kościół poświęcił jej cały okres liturgiczny, znany jako Okres Wielkanocny. Trwa 50 dni, czyli dziesięć dni dłużej niż Wielki Post. Czy dzisiejsi jezuici nie obchodzą Wielkanocy? Katolicy świętują ją każdego roku!

Ale jak dojdziemy do Wielkanocy? Czy Chrystus przeszedł od Ostatniej Wieczerzy prosto do Zmartwychwstania? Czy pomiędzy nimi nie było „przygnębiającej” Świętej Męki? I czy Nasz Pan nie pościł przez 40 dni i 40 nocy, zanim w ogóle rozpoczął swoją publiczną służbę? Jakie to „zniechęcające”!

„Jeśli kto pójdzie za Mną, niech się zaprze samego siebie, weźmie swój krzyż i naśladuje Mnie” (Mt 16, 24) - powiedział Zbawiciel. Hoover nie rozumie. Nie rozumie lekarstwa, ponieważ nie rozumie choroby. Nie rozumie prawdziwego stanu, w jakim cierpi człowiek, zakorzenionego w grzechu pierworodnym i jego konsekwencjach.

Wydaje się, że brat jezuita patrzy na mękę tak samo, jak protestanci: to już przeszłość, dokonane, to było brzydkie; teraz zostawmy za sobą wszystkie ponure myśli i skupmy się na zmartwychwstaniu Chrystusa. Jest kimś, kto myśli, że w ogóle nie zrozumiał Pasji. Nie zrozumiał natury i ciężkości grzechu oraz nieporządku, jaki powoduje on w duszy. Z tego powodu nie może on również zrozumieć Zadośćuczynienia, Chrystusowego Zadośćuczynienia przedstawionego w nadmiernie obfity sposób. Męka Chrystusa jest Bożym dowodem miłości do upadłej ludzkości: „Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53: 5). Powinniśmy często rozmyślać o tej prawdziwej szkole Bożej miłości: „Szkole Jezusa Ukrzyżowanego”.

https://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/0895557320/interregnumnow-20

W jednym ze swoich znakomitych dzieł irlandzki Ojciec Edward Leen wspomina, jak uczniowie w drodze do Emaus byli rozczarowani, ponieważ nie rozumieli prawdziwej natury i celu tego, co uczynił Chrystus:

W końcu zaczęło im świtać, że odkupienia, którego szukali, należy szukać nie z zewnątrz, ale wewnątrz - nie w wyzwoleniu ich osób z politycznego jarzma, ale w poddaniu ich dusz przebóstwiającemu wpływowi Odkupiciela.

…

Marzyli o odkupieniu całkowicie politycznym i zewnętrznym, które zmieniłoby ich światowy status, pozostawiając samych siebie niezmienionymi. Teraz rozumieli odkupienie jako coś całkowicie wewnętrznego i duchowego, wyzwalając ich z jarzma ich własnej upadłej natury i dając ich duszom królewski stan synostwa Bożego. Udzielenie łaski, a nie nadanie ziemskiej pozycji, jak teraz rozumieli, jest przedmiotem relacji Chrystusa z nimi.

(O. Edward Leen, Progress through Mental Prayer [Nowy Jork, NY: Sheed & Ward, 1938], str. 28, 32)

W Ewangeliach nasz Pan ostrzegł nas, że musimy być prawdziwie święci, a nie tylko mieli pozory świętości: „Gdyż powiadam wam, że jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszy, nie wejdziecie do królestwa nieba ”(Mt 5,20). W istocie radził, aby naszym celem było nic mniejszego niż doskonałość: „bądźcie więc wy doskonali, jak i doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48). Świętość nie polega jedynie na braku grzechu, ale na obecności łaski uświęcającej w naszych duszach, czyniąc je pozytywnie miłymi Bogu i ozdabiając je cnotami.

W tym celu Chrystus przyszedł nie tylko po to, aby przebaczyć nam nasze grzechy, ale także po to, aby uleczyć nieład w naszych duszach, aby usunąć przeszkody na drodze do doskonałego zjednoczenia z Bogiem: „Zdrowi nie potrzebują lekarza, ale ci, którzy są chorzy ”(Mk 2, 17); „Albowiem taka jest wola Boża, wasze uświęcenie…” (1 Tes 4: 3). Odkupienie naszego Pana Jezusa Chrystusa dostarcza nam czegoś więcej niż przebaczenie popełnionych grzechów: zawiera w sobie moc powstrzymania grzeszenia. Nie zadowalając się naprawą skutków naszej duchowej choroby, Nasz Zbawiciel oferuje nam rzeczywiste uzdrowienie: „Chcę, bądź oczyszczony” (Mt 8: 3).

Zwłaszcza w świetle jego innej medytacji („Dlaczego Bóg dopuszcza cierpienie?”), wydaje się, że brat Joe uważa, że ​​Odkupienie było lub powinno być wyzwoleniem człowieka nie z politycznego jarzma, ale mimo to z całkowicie naturalnego ciężaru, a mianowicie: od wymogów ludzkiej kondycji („potrzebujemy czegoś, aby było lepiej” / „Kiedy wyciągniesz nas z naszego ludzkiego ubóstwa?”). Ponieważ jednak jego osobiste doświadczenie tego świata w ogóle tego nie potwierdza, jest sfrustrowany, zły i kusi go do rozpaczy. Wszystko to jest normalne dla naturalisty. Powiemy o tym później.

https://www.americamagazine.org/faith/2020/12/16/why-does-god-allow-suffering-meditation-239504

Hoover przechodzi do dalszych myśli w swojej „wielkopostnej medytacji”, myśli, które są tak nieprzyjemne, że nie wiadomo, czy mówi żartobliwie, czy nie. Być może sam nie jest nawet pewien.

Opowiada sceny z miniserialu Francisco Zeffirelliego Jezus z Nazaretu, w tym (miejmy nadzieję, że nieumyślnie) bluźnierczą scenę, w której Najświętsza Matka próbuje zmusić Poncjusza Piłata do uwolnienia jej Boskiego Syna. Jakby Matka Boża, Bolesna Dziewica, najbardziej rozważna i Współodkupicielka, próbowała przeszkodzić Odkupieniu!

https://novusordowatch.org/2019/12/francis-denies-coredemption/

„Gdyby tylko ci ludzie ze strony „Uwolnij” krzyczeli wystarczająco mocno!”, Zastanawia się Hoover. „Mogliby zdobyć jego wolność, a on nie zostałby ukrzyżowany i nie umarłby. Gdyby tylko! Mogliśmy tego uniknąć! To było w sferze możliwości, prawda? Znowu nie wiadomo, czy autor ma na myśli to, co mówi, czy po prostu kłóci się i pyta retorycznie. Pewne jest jednak to, że pozostawia on zastrzeżenia bez odpowiedzi, i to niepotrzebnie.

Chrystus Pan objawił swoim uczniom, że Jego śmierć nie byłaby przypadkiem, jak gdyby diabeł z powodzeniem udaremnił Boski plan, ale stanowiła ona ten sam plan, który został dobrowolnie wybrany przez Niego: „Nikt Mi go [życia] nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję….”(J 10, 18; por. Iz 53, 7). Gdyby Chrystus został uwolniony zamiast skazany, nasze Odkupienie nie zostałoby dokonane - i nie byłoby Zmartwychwstania. „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wiara wasza, bo jeszcze jesteście w grzechach” (1 Kor 15, 17).

Z całą pozorną powagą br. Hoover pisze: „Dlaczego to wszystko skupia się na zmarłym Jezusie?” Brzmi jak każdy ateista, agnostyk czy inny niewierzący. Musimy mu przypomnieć, jak się wydaje, że Chrystus żył przez większość czasu, gdy wisiał na tym krzyżu, cierpiąc za nas wszystkich. Szczególnie to w Wielką Sobotę Święta Matka Kościół rozmyśla o Jego martwym Ciele, spoczywającym w grobie.

Katolicy uwielbiają oglądać Jezusa wiszącego na krzyżu, ponieważ to tam dokonał się największy akt miłości w historii, udowadniając w najwyższym stopniu miłość Stwórcy do Jego grzesznych stworzeń: „A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował,  i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia…”(Ef 2: 4-5). W medytacji dwunastej stacji drogi krzyżowej św. Franciszek z Asyżu napomina: „Oto Jezus ukrzyżowany! Oto Jego rany otrzymane z miłości do ciebie! Cały jego wygląd świadczy o miłości. Jego głowa jest pochylona, ​​by cię pocałować. Jego ramiona są wyciągnięte, aby cię objąć. Jego serce jest otwarte, aby cię przyjąć. Och, co za miłość! Jezus umiera na krzyżu, aby was uchronić od wiecznej śmierci ”(Droga Krzyżowa). Kto nie jest poruszony taką Miłością ?!

https://www.ourladyswarriors.org/prayer/stations.htm

https://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/0895553147/interregnumnow-20

Bracie Hoover, czas zwinąć matę do jogi i sięgnąć po prawdziwe Katolickie książki. Odłóż Henri Nouwena i Richarda Rohra i przeczytaj zamiast tego św. Alfonsa Liguoriego i ks. Edwarda Leena. Nie masz nic do stracenia, a wszystko do zyskania.

Nieszczęsny jezuita następnie opowiada nam o swojej protestanckiej przyjaciółce Tammy. „Powiedziała mi, że jej kościół nie ma ciała Chrystusa na krzyżu. - Ponieważ nie ma go już na tym krzyżu - powiedziała. Zmartwychwstał”. Najwyraźniej nie mogąc odpowiedzieć na to niedoinformowane zastrzeżenie, Hoover pisze: „Nigdy o tym nie pomyślałem! Oczywiście! Zmartwychwstał! Dlaczego mamy go na tym krzyżu? Mamy to wszystko na opak. Powinniśmy być jak kościół Tammy. Powinniśmy mieć tylko dwie belki! To ma taki sens! Zdejmij go. Zmartwychwstał! ”

Tammy i br. Joe mogą znaleźć odpowiedź na ich argument u św. Pawła: „my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan,  dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą.” (1 Kor 1: 23-24); „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.”(Ga 6,14). Ukazujemy Chrystusa na krzyżu, ponieważ jest on narzędziem naszego Odkupienia, które ma moc nawrócenia świata: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32) . Dlaczego nie chcielibyśmy ujrzeć Tego, który wycierpiał to wszystko dla naszego zbawienia? „Będą patrzeć na Tego, którego przebili” (J 19, 37; por. Zach 12, 10). Czy nie jest On naszą Ofiarą Paschalną? „Oto Baranek Boży, oto ten, który gładzi grzech świata” (J 1, 27).

Można dodać, że posiadanie pustego krzyża, jak to robią protestanci, nie oznacza zmartwychwstania, a jedynie wskazuje, że Chrystus został zdjęty z krzyża. Dlaczego protestanci nie mają pustego grobu jako symbolu religijnego, jeśli jest to Zmartwychwstanie, na którym chcą się skupić?

Biedna Tammy. Dawno minęły czasy, kiedy jezuici przyprowadzili protestantów do prawdziwej religii, obalając ich zarzuty solidną Katolicką prawdą. Gdyby tylko zamiast tego zapytała go o jogę!

Wracając do tekstu Hoovera, ponownie pomija on sens medytacji nad Męką i skarży się, że nie kłaniamy się i nie klękamy przed scenami wydarzeń po zmartwychwstaniu, takich jak ukazanie się Chrystusa Jego uczniom. Cynicznie zauważa: „Śmierć i szpony tragedii zawsze bardziej urzekają artystę niż życie i radość”.

Nie, nie dlatego, że kochamy krew, włócznie i gwoździe, nigdy nie znudzi nam się gorliwe wspominanie o Męce naszego Zbawiciela. To dlatego, że objawia nam Jego nadmiar miłosierdzia: „I tak naprawdę to bardziej z miłości niż przez przemoc oprawców nasz boski Odkupiciel został przymocowany do Krzyża…” - pisze Papież Pius XII w swojej wspaniałej encyklice o Najświętszym Sercu, Haurietis Aquas (n. 74). Dlatego rozważamy żal naszego Zbawiciela (i Jego świętej Matki), aby wywołać akty wiary, nadziei, miłości i skruchy. Nic -  z wyjątkiem pobożnego przyjmowania samych sakramentów - nie jest bardziej korzystne dla naszych dusz niż to.

Nieskończoną miłość, którą Bóg okazał nam w Odkupieniu, ilustrują dość treściwie słowa naszego Błogosławionego Pana do św. Małgorzaty Marii Alacoque (1647-1690) dotyczące Jego Najświętszego Serca: „Zobacz to Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi nie szczędził niczego, nawet wyczerpania i zniszczenia samego siebie, aby dać im świadectwo swojej miłości ”(zob. w Bf. Emile Bougaud, Revelations of the Sacred Heart to Blessed Margaret Mary [Nowy Jork, NY: Benziger Brothers, 1890 ], s. 236).

Hoover podaje jedną próbę odpowiedzi na swoje własne pytanie, dlaczego Kościół nieustannie koncentruje się na cierpieniu i śmierci Chrystusa: „Może dlatego, że życie jest czasami bardzo straszną rzeczą, a Chrystus wiedział o tym i my to wiemy, a także Kościół wydaje się to wiedzieć. Kościół jest czymś, co zajmuje się, całkiem niezachwianie, rzeczywistością. A ta rzeczywistość obejmuje najgorsze rzeczy”. To z pewnością nie jest złe, ale jest całkowicie niewystarczające. To także - niespodzianka! - całkowicie naturalistyczne. Z pewnością nie trzeba być Katolikiem, aby zgodzić się, że „życie jest czasami bardzo okropne”. Żaden ateista, agnostyk czy wiccanin nie zaprzeczyłby temu. To dlatego, że nie zawiera nic z nadprzyrodzonej Ewangelii Chrystusa, nawet nic religijnego.

Pozostałe myśli wyrażone w żałosnej wymówce Hoovera do medytacji są tak bezsensowne, nie na miejscu i dziwaczne, że zostawimy je bez komentarzy. Zdania takie jak: „Urodziliśmy się w kawiarni i zabrani do kawiarni, delikatnie, delikatnie odwróceni na bok i oto Twoja serwetka” po prostu nie zasługują na komentarz. Nie świadczą o trzeźwości umysłu. Ten brat zakonny po prostu nie ma nic do zaoferowania duszy, przynajmniej nic dobrego i wartego przekazania.

Jak nisko upadli jezuici! Nie głoszą już prawdziwej Ewangelii ani w nią nie wierzą (por. Ga 1, 8-9). Po dziesięcioleciach picia ze studni Nouvelle Theologie (nowej teologii), oto konsekwencja: brak świadomości zmieszany z cynizmem, rozpaczą i bluźnierstwem. Hoover nie ma nadprzyrodzonej miłości do Boga, ponieważ Go nie zna. Dla kogoś, kto wszedł w życie zakonne, a teraz publikuje prace na tematy duchowe, jest to bardzo niepokojące. Niestety, nie sposób nie przypomnieć sobie słów św. Pawła: „Człowiek zmysłowy [=naturalista] bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić.”(1 Kor 2:14).

Antidotum na toksyczny naturalizm Hoovera znajdujemy u ks. Leena w książce Why the Cross? (1938). To wspaniałe dzieło, wypełnione po brzegi prawdziwym Katolicyzmem. Autorytetowi autora w temacie teologicznym odpowiada tylko jego pełen wdzięku styl. Ks. Leen oferuje autentyczne i wyrafinowane lekarstwo dla obciążonej duszy, a nie bandaż z frazesów. Why the Cross?  jest substancjalna teologicznie, satysfakcjonująca intelektualnie i budująca duchowo. Jest to remedium na duchowość z kartki z życzeniami Novus Ordo, która nie może pożywić duszy.

Oto cytat z ks. Leena, który dokładnie identyfikuje błąd naturalistów, takich jak Hoover i inni jezuici,  jak „papież” Franciszek:

Fragmenty [Ewangelii], które ukazują Jezusa w wykonywaniu dzieł miłosierdzia, w uzdrawianiu chorób, w pocieszaniu smutku i przezwyciężaniu śmierci, są nadmiernie podkreślane [przez naturalistów]. W ten sposób zostaje zaciemniona centralna prawda, prawda, a mianowicie, że konflikt Odkupiciela toczył się przede wszystkim ze złem duchowym, a incydentalnie ze złem fizycznym. Jego celem było wygnanie z ziemi chorób, które wydają się Bogu jako takie, a nie tych, które wydają się tak przerażające naturze człowieka… Ewangelia nie jest zapisem mniej lub bardziej udanej misji filantropijnej.

… Chrześcijanom, którzy uparcie myślą, że funkcją Chrześcijaństwa jest dostarczanie ludziom dobrych rzeczy i wyrzucanie z ich życia złych rzeczy - rozumienie przez dobro i zło tego, co wydaje się takie upadłej ludzkiej naturze - życie szybko okaże się niezrozumiałe. Dla ludzi o takich poglądach tajemnica bólu staje się nierozwiązywalna. W obliczu trudnych realiów egzystencji ich wiara zostaje potępiona. Nie potrafią udzielić odpowiedzi na stale powracające pytanie: jeśli Bóg jest łaskawy, dobry i wrażliwy na ludzkie cierpienie, dlaczego cierpienie nadal istnieje nie tylko dla tych, którzy na to zasługują, ale także dla tych, którzy na to nie zasługują?

To, że Jezus w swojej mocy i dobroci nie położył kresu wszelkiemu ludzkiemu cierpieniu, pokazuje, że w Jego oczach cierpienie nie jest prawdziwym źródłem ludzkiego nieszczęścia.

(Rev. Edward Leen, Why the Cross? [London: Sheed & Ward, 1938], s. 54-56; podano kursywa; podkreślenie dodane).

Nie oznacza to oczywiście, że nie powinniśmy lub nie potrzeba łagodzić cierpienia na tym świecie. Chrystus nakazał nam, nawet pod groźbą wiecznego potępienia abyśmy to robili (por. Mt 25: 31-46)! Dlatego Kościół nakazuje swoim członkom praktykowanie cielesnych i duchowych dzieł miłosierdzia, zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu.

Co prowadzi nas z powrotem do naszego pierwotnego zadania: jak wytłumaczyć Wielki Post jezuicie?

Jeśli ktokolwiek mógłby to zrobić, byłby to biskup Donald Sanborn. W następujących czterech kazaniach mówi o znaczeniu umartwienia i ogólnie o okresie Wielkiego Postu:

[VIDEO x4]

To, co jest przedstawione w tych filmach, to odświeżająca, nadprzyrodzona prawda, która jako jedyna może odżywiać dusze i wyciągać je z nieszczęścia. Jest to źródło, z którego wszyscy musimy pić (por. Iz 12, 3), abyśmy „mieli życie i mieli je w obfitości” (J 10,10).

Och, ten brat Joe zapoznałby się z prawdziwą Ewangelią! Mógł tworzyć wielkopostne medytacje godne tego miana zamiast pseudo-duchowych śmieci, które teraz rzuca na niczego niepodejrzewające dusze. Myśli, które oferuje, nie budują, nie pocieszają, nie są pomocne. Jeśli jego celem jest zgorszenie dusz, aby straciły wszelką nadzieję, bez wątpienia mu się to udało.

Czytając Hoovera, przypomina się lament Papieża Piusa XI

... nawet wśród wiernych, krwią Niewinnego Baranka w chrzcie św. obmytych i łaską bogato wyposażonych, znajduje się tylu ludzi wszelkich stanów, którzy w swej niebywałej nieznajomości rzeczy boskich, zarażeni błędną nauką i zaplątani w sieć grzechów, zdala od domu Ojca wiodą żywot, którego nie opromienia światło prawdziwej wiary, ani nie osładza nadzieja przyszłej szczęśliwości, ani też nasyca i rozgrzewa żar miłości, tak, że wydaje się, iż zaprawdę pozostają oni w ciemnościach i w cieniu śmierci.

(Papież Pius XI, Encyklika Miserentissimus Redemptor, nr 16; dodano).

Rzeczywiście, Joe Hoover „wydaje się siedzieć w ciemności i cieniu śmierci”; a ponieważ nędza kocha towarzystwo, publikuje swoje niewierne i bluźniercze myśli, aby cały świat mógł je zobaczyć.

Jedyne, co możemy zrobić, to powstrzymać go przed ciągnięciem innych do piekła.

 [ZDJĘCIE]

 

Prawdziwi kontra fałszywi jezuici:

Ks. Bernard Maguire (1866) kontra „ks.” James Martin (2018)

 

 

Tłumaczenie polskie za:

https://novusordowatch.org/2021/03/explaining-lent-to-a-jesuit/